Podstawowym założeniem przedsięwzięcia było przywrócenie architektonicznego wyglądu budynku w możliwie niezmienionym kształcie
z początku lat siedemdziesiątych. Zauważalną zmianą miał być wyważony kontrast pomiędzy starym, częściowo tylko odnowionym otoczeniem, a elementami nowymi, wykonanymi z nowoczesnych materiałów. Dysponując ograniczonym budżetem, dążyliśmy do poprawienia estetyki i wykorzystania w sposób optymalny lepiej zachowanych fragmentów wystroju. Wszystkie zasadnicze elementy nadające się do adaptacji zostały zachowane
i poddane renowacji (w szczególności: posadzki, okładziny kamienne i betonowe tynki
z płukanym żwirem, a także dach hali
i przeszklone elewacje). Najważniejsze dla jakości wnętrz było podniesienie standardu
i estetyki sufitów i oświetlenia. Jasne sufity
i mocniejsze oświetlenie spowodowały

wrażenie przestronności oraz czystości wnętrza. Usunięte zostały narosłe przez lata reklamy
i dobudówki w hali głównej, zmieniające pierwotny kształt przestrzeni oraz powodujące wrażenie ciasnoty i chaosu. Pojawiły się nowe pawilony w hali głównej, elementy wyposażenia, nośniki informacji a także nowe wydzielenia lokali użytkowych w pasażach handlowych. Jednym z najważniejszych celów modernizacji była poprawa dostępności dworca dla osób niepełnosprawnych. W tym celu zamontowano
w holu głównym trzy windy łączące go z poziomem +1 oraz udrożniono windowe połączenie z poziomem galerii handlowych i peronów.
Projekt zapoczątkował żywą dyskusję na temat renowacji wartościowych obiektów modernizmu lat 60-tych i 70-tych, wzmagając zainteresowanie mediów i animatorów kultury tą problematyką. W latach 2016-2017 ze względów komercyjnych przebudowano halę główną dworca.